Muzyczna środa #2/ Koniec Świata!

I.                    Muzyczne uzależnienie.

Zacznę od prostego pytania: Czy muzyka może być uzależnieniem? Dlaczego jest to proste pytanie? Na swoim przykładzie, mogę z pełną premedytacją odpowiedzieć twierdząco. Tak, muzyka może być uzależnieniem. Zrozumie to każdy, kto odczuwa świerzbiący dyskomfort ciszy. Każdy, uciekający w strofy tekstów i harmonię dźwięków przez szumem samochodów. Chętnie wyrażę zdanie, iż muzyka jest jednym z najlepszych uzależnień jakie przytrafiają się człowiekowi. Naturalnie, chcę tu powiedzieć o muzyce coś niosącej. Jako, że o gustach nie wypada dyskutować, pozwolę sobie zgeneralizować. Każdy rodzaj muzyki, posiada w swym nurcie wartościowe perełki, nieraz otoczone oceanem szklanych podróbek.

II.                  Nazywam się Paweł, jestem uzależniony od muzyki.

Postawiłem sobie trudne zadanie. Chęć zaprezentowania jednej z takich, moim zdaniem, perełek. W czym tkwi trud tegoż zadania? Zgoła prosta decyzja. Wybrać z playlisty ulubiony utwór i już, gotowe. Otóż nie, w przypadku, gdy utwór nie spada na człowieka niczym grom z jasnego nieba, zawsze pozostają wątpliwości. Czy może wybrać coś lepszego? Co jeśli dwóch, lub więcej utworów nie da się porównać? Co wtedy? Postanowiłem zaufać intuicji, a w związku z tym, iż za tydzień zaprezentuje kolejną perełkę wykluczę wyrzuty sumienia. Tak więc, kryterium stały się emocje, to co dotyka bardziej mojego serca.

Koniec Świata. Niektórym w tym miejscu nasunie się na myśl 21 grudnia 2012, kiedy to miał być szumnie okrzyknięty koniec. Jednak, mowa tu o polskim zespole. Zespole obok którego trudno przejść obojętnie.  Kto zna zapewne podziela moje zdanie, ten kto nie zna – niech czuję się zobligowania do odrobienia pracy domowej. Utwór który chciałbym przedstawić pochodzi z płyty: „Kino Mockba”, nosi wdzięczny tytuł: „Jeszcze mamy rewolwery”

Jeszcze mamy, o czym krzyczeć 
Nikt nie zaszyje nam ust 
W codziennym gwarze i o wieczornej porze 
Z ust wypływa lawina słów 

Co ważne jest, co po pierwsze 
Kto partyzancki zerwał chrust 
Jak ciężko mówi się z przyłożonym 
Rewolwerem do ust 

Rozbiegł się tłum 
I zwinięto sztandary 
A cesarz i król nie zmienili ról 
Zza rogu historii słychać fanfary 
Kiedyś na pewno wrócimy tu znów 

Co warto jest, co nie warto? 
Kto kradł owoce w ogrodach? 
Ten sam mamy cel i te same mundury 
Stąpamy po tych samych schodach 

Nikt nie odważy się nas dzielić 
Na tych, co bardziej na tych, którzy mniej 
Mówca z krzyżykiem pan ze scyzorykiem 
Nie podzieli nas za grzech 

Rozbiegł się tłum 
I zwinięto sztandary 
A cesarz i król nie zmienili ról 
Zza rogu historii słychać fanfary 
Kiedyś na pewno wrócimy tu znów 

Raz jeszcze o tym, co było, co będzie 
Co powstało kiedyś i trwa 
Jak młody poseł zasiadł w urzędzie 
Piastował urząd i kradł 

Jak ludzie wybiegli do okien 
Jak pootwierały się drzwi 
A my z transparentem staliśmy za zakrętem 
Gdzie pierwsza ulica przecina drugą na krzyż 

Rozbiegł się tłum 
I zwinięto sztandary 
A cesarz i król nie zmienili ról 
Zza rogu historii słychać fanfary 
Kiedyś na pewno wrócimy tu znów 

Jeszcze mamy rewolwery 
Przedłużmy więc noc jak się da 
Sumienia niegrzeczne łopoczą na wietrze 
Każdy wie to, co wiedzieć ma 

Jutro miasto zakwitnie, jak co dzień 
Ciemną i jasną stroną pnie się wzwyż 
A my spotkamy się znów przy urzędzie 
Gdzie pierwsza ulica przecina drugą na krzyż 

Rozbiegł się tłum 
I zwinięto sztandary 
A cesarz i król nie zmienili ról 
Zza rogu historii słychać fanfary 
Kiedyś na pewno wrócimy tu znów

III.                Trudna sprawa.

Jak już nadmieniłem decyzja była ciężka. W dyskografii, zespół ten posiada naprawdę ogromną liczbę utworów które, moim zdaniem, są naprawdę wartościowe. Tym co zachwyca mnie najbardziej słuchając ich muzyki, jest fakt, iż w toku codziennych obowiązków, słysząc tekst ich utworu zatrzymuję się. W sposób bezpardonowy jestem zmuszany do refleksji. Nie uważam abym miał kompetencje bawić się w krytyka muzycznego. Zostawię zatem ocenę każdemu indywidualnie. Pragnę jednak zachęci do zapoznania się z twórczością tegoż zespołu.  

Pozdrawiam!

Paweł Piotr Pisarczyk.